The story of a fangirl: Episode 11
Ik zit in mijn kamer wat doelloos rond te surfen op internet. Simbook heb ik al bezocht vandaag (zo'n 4 keer of zo), ik heb nog enkele fanfictions gelezen en een aflevering gekeken van mijn favoriete tv-serie over 5 meisjes die gestalkt worden door iemand waarvan ze niet weten wie het is. Ik besluit eens op Ashley haar blog over The Airplanes te gaan kijken. Het is al drie dagen geleden dat ik haar site bezocht heb en ze post wel enkele berichten per dag, dus ik zal een hoop leeswerk hebben. De titel van haar nieuwste post moet ik wel 5 keer herlezen voor het tot me doordringt wat er staat. 'Taylor Brown heeft een relatie met mijn beste vriendin!'
Ik lees haar hele post door en word met de regel bozer en bozer. Ik grijp kwaad naar mijn nieuwe smartphone, een Simsung Space S5, en typ snel een bericht naar Ashley: 'Kan je naar mijn thuis komen? NU?'
Nog geen 10 minuten later gaat de deurbel. Ik doe open en Ashley komt binnen, ze vraagt bezorgd: "Wat is er?" "Hoe kon je!", schreeuw ik, "Hoe kon je schrijven over de relatie tussen Taylor en mij?! Je had beloofd dat je het niet zou doen!" "Niemand weet toch dat ik die blog schrijf?", antwoordt ze droogjes. "Je hebt de halve school verteld dat je die blog schrijft! En de hele school weet dat wij beste vriendinnen zijn!", schreeuw ik, nog kwader dan ik al was. "Hou toch op met jullie geheime gedoe! Jullie zijn Romeo en Julia niet!", kaatst ze terug.
Dat kwetst. Ik kijk haar aan met tranen in mijn ogen. "Sorry, zo bedoelde ik het niet", zegt ze meteen."Ik zal de post verwijderen, nu meteen", ze neemt haar mobiel en verwijdert de post. "Het spijt me, Melanie," zegt ze weer. "Het is oké, sorry dat ik zo tegen je schreeuwde," mompel ik. Ze omhelst me.
Ashley en ik kletsen nog een tijdje. Na een uurtje of wat zegt Ashley: "Ik ga maar weer eens, bye!" "Doei," zeg ik tegen haar en we omhelzen elkaar nog eens. Ik ga op de grond zitten en begin aan mijn wiskunde huiswerk. "Wat in de wereld is er nu nuttig aan ongelijkheden oplossen," mompel ik tegen mezelf. Ik zucht en gom mijn foute berekening uit.
Een uurtje later sta ik alleen af te wassen, mama heeft een berichtje gestuurd waarin ze zegt dat ze op haar werk nog bezig waren met een of andere proef en dat dat waarschijnlijk tot heel erg laat gaat duren. Ik denk aan Taylor, zoals wel vaker. Plots gaat de deurbel, ik schrik op uit mijn gedachten en ga opendoen. Er staat een jonge man met een zonnebril en een muts.
"Taylor?", zeg ik ongelovig, "Wat doe jij hier?" "Verrassing, lieverd!", antwoordt hij. Ik slaag mijn armen rond zijn nek en zeg: "Ik heb je zo hard gemist!" "Ik jou ook, lieverd, ik jou ook," zucht hij.
"Wat had je gedaan als mijn moeder had opengedaan?", vraag ik. "Zeggen dat ik aan het verkeerde huis was, is je moeder thuis?", vraagt hij op zijn beurt aan mij. "Nee, ze doet overuren," antwoord ik. Samen gaan we naar binnen en we gaan op de bank zitten. Taylor neemt zijn zonnebril af.
"Ik hou van jou, "fluistert Taylor. "Ik ook van jou," zucht ik. Hij legt zijn arm om me heen. We kussen, wat heb ik dat gemist!
We kussen steeds heviger en intenser. Ik sta op en neem hem mee naar mijn moeders slaapkamer, want mijn slaapkamer heeft geen tweepersoonsbed... Voor de deur kussen we nog eens.
We liggen op bed te kussen. "Weet je het zeker?" vraagt hij. "100 procent," fluister ik.