The Story Of A Fangirl: Episode 5
Writersnote: Ik heb iedereen gerestyled omdat mijn pc eindelijk een beetje cc aan kan! :)
Sinds die ene sms zo'n 10 dagen geleden, toen Ashley hier was, hebben Taylor en ik contact, veel contact. Vandaag is het 22 augustus, de dag dat The Airplanes naar Sunset Valley komen voor hun concerten van 27 tot en met 29 augustus. "Wat dacht je ervan om vanavond af te spreken?", vraagt Taylor Brown over de telefoon. "Afspreken? Niemand mocht toch weten dat jullie al hier zijn?", is mijn verbaasde antwoord. "We kunnen toch afspreken op een plaats waar niemand komt. Weet je die visvijver net buiten de stad? Iets verder dan de stortplaats," vraagt Taylor. Ik denk na, ken ik die vijver? "Oh, de Pincholevijver," zeg ik.
"Ja, die! Vanavond rond 7 uur?", vraagt hij. "Goed dan," zucht ik. "Tot straks! Ik ben blij dat we elkaar nog eens gaan zien," zegt hij en hij legt af. Ik zucht nog eens, heb ik nu echt waar afgesproken met Taylor Brown?!
Om half zeven zeg ik tegen mijn moeder dat ik even ga wandelen. Ze knikt en zegt: "Niet te laat thuis hé!" Om 3 voor 7 kom ik aan met mijn fiets. Taylor is er nog niet. Ik ga onder een boom staan. Zal Taylor wel komen?
Om half zeven zeg ik tegen mijn moeder dat ik even ga wandelen. Ze knikt en zegt: "Niet te laat thuis hé!" Om 3 voor 7 kom ik aan met mijn fiets. Taylor is er nog niet. Ik ga onder een boom staan. Zal Taylor wel komen?
Een paar minuten later hoor ik voetstappen naast mij. Ik draai me om en zie dat Taylor Brown recht op mij afloopt. Vele meisjes zouden in deze situatie beginnen te gillen maar ik, ik niet. Ik heb de laatste 10 dagen Taylor veel beter leren kennen. Ik voel me geen fan meer, ik voel me een vriendin.
"Ik ben zo blij dat je er bent!", zegt Taylor tegen mij. Hij glimlacht naar mij terwijl hij dat zegt. Zijn glimlach doet me smelten. Zijn ogen zijn zo mooi. Begin ik nu gevoelens te krijgen voor Taylor? Echte gevoelens? Dat kan haast niet en dat mag niet.
"En ik ben blij dat jij er bent, ik dacht even dat je niet ging komen opdagen," zeg ik net iets te laat terug. "Waarom zou ik niet komen opdagen?", vraagt hij verbaast. "Omdat je wel wat beters te doen hebt dan afspreken met een zeventienjarig meisje dat je amper kent," zeg ik. "Maar jij bent niet zo maar een zeventienjarig meisje," zegt hij. Hij doet me blozen en glimlachen met die uitspraak.
"Jij bent echt niet zo maar een meisje voor mij. Vanaf het eerste moment dat ik je zag, wist ik dat je speciaal was.
Hij trekt me zachtjes naar zich toe en laat plotseling mijn handen los, waardoor ik mijn armen rond zijn middel moet slaan. Anders zou ik op hem gevallen zijn. Taylor neemt mijn gezicht in zijn handen. Ik kijk recht in zijn ogen en hij in de mijne. Het is een magisch moment, ook al duurt het niet lang. Maar het wordt wel opgevolgd door een ander magisch moment: Taylor drukt zijn lippen op mijn lippen. Zijn lippen zijn zacht en warm. Ik ga helemaal op in het moment, ik voel de vlinders door mijn buik vliegen en de wereld rondom mijn verdwijnen.
Onze kus lijkt wel een eeuwigheid te duren. Maar wanneer de kus toch gedaan is, neemt Taylor me in zijn armen en drukt nog een kus op mijn voorhoofd.
"Zullen we even gaan neerliggen?", vraagt Taylor. "Is goed," antwoord ik. Hij neemt mijn hand vast en we lopen samen naar de oever van het meer. Daar ga ik tussen Taylor zijn benen liggen.
We kijken samen naar de maan die weerspiegeld wordt in het meertje. De tijd vliegt voorbij, na een half uurtje zeg ik: "Ik moet weggaan, dadelijk maakt mijn zich nog zorgen omdat ik zo lang ben gaan wandelen." Hij zucht en zegt: "Ik wou dat ik nog langer bij je kon blijven."
Hij geeft een kus op mijn kruin en ik sta op zonder nog iets te zeggen. Wanneer ik thuis kom zijn alle lichten al uit, mijn moeder is al gaan slapen. Ik ben ook heel erg moe en ga slapen. Onder mijn dekens, diep in dromenland droom ik van Taylor.
De volgende ochtend word ik rond 9 uur wakker door een sms. Hij is van Taylor: 'Zin in een picnick? Zelfde plaats als gisteren? X' Ik stuur terug: 'Lijkt me leuk! Half 12? X' Ik krijg meteen antwoord: 'Super! Ik breng het eten! X' Ik lach en stuur nog snel 'Tot straks x' en ga dan een lekker lang bad nemen.
Om half tien loop ik naar de keuken. "Juist op tijd," zegt mijn moeder, "De pannenkoeken zijn net klaar." Ik glimlach en wet eten samen pannenkoeken. "Moet je niet gaan werken, mama?", vraag ik. "Ik moet vandaag pas beginnen om elf uur, rond kwart over 10 komt een collega me oppikken," zegt ze. Ik knik en eet rustig verder.
Om half elf vertrekt mijn moeder met haar collega naar het werk en om elf uur stap ik op mijn fiets naar de Pincholevijver. Taylor is er al wanneer ik aankom. Hij glimlacht naar me en zegt: "Je hebt toch niemand verteld dat we gisteren afgesproken hebben hé?" "Nee...", zeg ik. "Je mag tegen niemand zeggen dat we afspreken, oké?", zegt hij. "Waarom? Ik mag dus niet tegen mijn moeder zeggen dat ik met iemand afspreek? IK moet uitvluchten verzinnen?", vraag ik verbaasd. "Stel dat je moeder het tegen iemand zegt en dan lekt het uit dat wij een relatie hebben en je wilt echt niet gestalkt worden door mijn fans... Beloof je dat je het tegen niemand zegt?", legt hij uit. "Goed," zucht ik. Hij glimlacht en geeft een kus op mijn wang.